Haaien & zeekoeien
Na het typen van het vorige verslag was het tijd voor 2 daagjes relaxen. Dus de volgende ochtend met boek en water naar de hangmat geslenterd met als doel: ongestoord lezen. Nou, dat had ik gedacht:ongestoord kon ik wel vergeten: de ene na de andere rastaman kwam langs voor een praatje...Bij de eerste 2 was ik nog aardig en geduldig. Bij de derde begon ik het zat te worden en toen nummer 1 voor de 2e keer kwam, was het voor mijeen enorm raadsel hoe die de 3e keer nog steeds kon zeggen: ´maar je bent zo aardig, ik wil graag vrienden met je worden bla bla bla´. Aardig was ik al lang niet meer, dus het enige wat ik kon doen was keihard proberen te negeren en voor dag 2 een andere hangmat zoeken ;-)
Uiteindelijk toch wel een beetje bijgekomen, stond ik vrijdagochtend om 05.45 met mijn bepakking te wachten op de bus toen mij een lift werd aangeboden. Aangezien er om wat meer avontuur werd gevraagd heb ik de lift maar geaccepteerd enwerd ik een uurtje laterkeurig afgezet bij de bushalte in Dangriga waar ik de bus naar Belize City kon nemen. Na een paar uur hobbelen in een oude schoolbus,begon de wandeltocht van het busstation naar de standplaats voor de watertaxi. Dit bleek best lastig met mijn 4 tassen, overal plassen en ongelijke stoepen + ongeduldig stadsverkeer, maarik was uiteindelijk nog net op tijdom de watertaxi naar Caye Caulker te nemen. Eenhalf uurtje later was de bestemming bereikt: het blote voeten eiland. Inmiddels uitgedroogd, honger en vermoeid had ik mijn zinnen gezet op een hostel datik al kon zien liggen vanaf de pier. Maar omdat mijn hersens niet meer echt hun werk deden, trapte ik toch weer in een verkooppraatje(eigen hutje op palen, uitzicht op zee en ja het is vlakbij, voor maar 15dollar). Onderweg bleek aldat hij niet 15Beliziaanse dollar bedoelde, maarUS (= 2x zo duur) en dat vlakbijbleek op deuiterste zuidpunt te zijn, grrr!Omdat ikalleen nog maar kon denken aan drinken en wat te eten, de kamergeaccepteerd en naar het eerste beste eettentje gelopen. Het water was lauw (kreeg uiteindelijk wel ijs) en ook alsik de ´ping´ niet had gehoord, was er geen twijfel over geweest: de pizza kwam uit de magnetron en was behoorlijk smerig. Gelukkig waren ook hier weervan die kindjes om iets te eten te verkopen, duskon ik er toch weer even tegenaan. Na een rondje door het centrum, even informatie ingewonnen over de dagbesteding voor de volgende dag. Het is hier laagseizoen, dus ze kon niet beloven of de tour doorging, maar als ik mij om 9 uur zou melden, zouden we wel zien. Dus, zo gezegd zo gedaan stond ik keurig op tijd bij het kantoortje. Helaas had ze niet genoeg mensen voor die tour, maar ik kon wel met een andere tour mee. Omdat het wel weer tijd was voor wat actie, zat ik een uurtje later met snorkelbepakking in de boot samen met8 andere toeristen(2 Israelische meiden, 2 Amerikanen, 2 Japanse meideningepakt in lange kleren enmet dikke handdoek omgeslagen (?) en 2 nog dronken Engelsen)endeZEER ongeduldige reisleider en zijn ADHD- enaandachtvragende zoontje.Hetmag duidelijk zijn: ikwasnog niet echt enthousiast. Gelukkig veranderde dit alsnel. Bij de eerste snorkeltour, lag ik binnen 5 minuten oog-in-oog met een dikke vette zeekoe. Een enorm beest, maar niet gevaarlijk. Dit beloofde veel goeds. We snorkelden nog even verder tussen het koraal en allerlei aparte vissen en toen gingen we verder naar de volgende snorkelstop.Het was inmiddels bloedheet (zolang we nietaan het varen waren) dus iedereen druk in de weer met de zonnebrand en water drinken. Bij de 2e stop snorkelden we weer tussen allerlei vissen, koraal en nu ook zeeschildpadden, erg leuk! Nieuwsgierig gingen we verder naar de 3e stop. En wat bleek: hierbestond de bonus uit niets minder dan HAAIEN. Ze warenoveral om de boot en het kostte de reisleider dan ook wat moeite (waar hij niet op zat te wachten) om ons te overtuigen dat ze echt niet gevaarlijk waren. Gelukkig hadden we de nog dronken Engelsen, dus die gingen mooi als eerst ;-) Toen bleek dat de haaien banger waren voor hen, durfde ik de sprong ook aan en ik kan verklappen: ik ben nog steeds compleet!
Na nog een paar rum-punches gedronken te hebben op de boot, werden we weer netjes afgezet op het blote-voeten-eiland. Ik was nog druk bezig om alles weer te ordenen, toen ik ergens hoorde: ´Marieke, wat doe jij nou hier?´.Het waren Hannah en Tom, 2 van de Nederlanders die ik in Livingstone had ontmoet. Na effe bijkletsen, rondje lopen, spraken we af om ´s avonds te gaan eten in een restaurantje waar livemuziek zou zijn. Dus effe terug naar mijn hutje, ontdekken dat ik volgende keer toch echt van te voren de badkamer moet checken (heb het douchen maar overgeslagen), omkleden,ontdekken dat ik dus niet de doorgewinterde snorkelaar ben: een totaal verbrande reet als gevolg,alvast tassen inpakken en op naar het restaurant. en wat bleek: Renee en Pim, de andere 2 Nederlanders waren er ook. Het werd (weer) een gezellig avond!
Helaas ging de volgende ochtend de wekker al weer vroeg. Na de ontdekking dat niet alleen mijn bipsje, maar ook mijn rug behoorlijk was verbrand, was ik erg gelukkig met de afspraak die ik had gemaakt met de taxichauffeur om mij op te halen. 4 huwelijksaanzoeken later zette hij me netjes af bij de boot naar Chetumal, Mexico. Ook de 2 Israelische meiden waren van de partij en die bleken erg gezellig. Eerst zouden we even stoppen in San Pedro, waar we de benodigde stempels konden halen (en koffie en een broodje) en toen op naar Mexico. Op het moment dat ik bijna aan mijn welbekende tukkie begon, viel het me op dat 1 van de mexicanen zich nog al zenuwachtig gedroeg. Para als ik altijd al ben voor grensovergangen, was ik gelijk klaarwakker. Ik probeerde het tactisch in de gaten te houden, maar werd er niet echt geruster op. Want wat bleek: een van mijn tassen lag vlak bij hem (degene zonder slotjes). Toen die eindelijk een beetje uit de buurt van mijn tas was, had ik schijt aan tactisch gedrag en greep ik mijn kans (en mijn tas) die ik vervolgens ongegeneerd helemaal ging onderzoeken. Helaas (of eigenlijk: gelukkig!!) ik bleek echt een beetje para want er zat niets in. Toendit ook door de Mexicaanse drugshond was bevestigd, kon ik weer opgelucht ademhalen.
Na wat gedoe en gezeur over het vervoer (4 engelse meiden liepen moeilijk te doen) met de 2 Israelische meiden samen een taxi naar het busstation genomen en vandaar een bus naar Playa del Carmen. De meiden hadden hun huiswerk gedaan en ergens op internet een goed hotel gevonden midden in DE straat waar het allemaal gebeurd. De prijs bleek prima en het hotel nog beter (allemaal een eigen 2-persoonsbed, airco, een schone douche en een balkon met uitzicht op de straat). Er restte ons dan ook niets anders dan douchen, de straat doorslenteren en daarna heerlijk een tukkie doen!
Ik denk dat ik me hier wel een paar dagen kan vermaken (als ik tenminste de goedkopere straten kan vinden, die schijnen er wel te zijn.....) en dan zal ik uiterlijk donderdag naar Cancun gaan om vrijdag al weer te gaan beginnen aan de terugreis :-(
Ikweet niet of ik nog toekom aan een verslagvan de komende dagen. Zo niet: nogmaals allemaal bedankt voor de leuke reacties! Zo wel: ook alvast bedankt!
Adios
PS: foto´s gaat waarschijnlijk niet lukken hier, sorry!
Zon, zee strand: wat vervelend!!
Ik wil jullie echt niet jaloers maken ofzo
Hoe graag ik ook een duikje had willen nemen in het meer, het was niet meer nodig. Want nadat ik mijn was had opgehaald (jaja het is gelukt, heb daarna alleen wel die straat gemeden) barstte de hel los: onweer, hoosbuien enz enz. Een duikje was dus een beetje overbodig en een terrasje zat er ook niet echt in. Dus wat doe je dan: vroeg naar bed! En dat kwam wel goed uit, aangezien die wekker de volgende ochtend zo vroeg ging (03.45). Op een keurige Guatemaltaanse tijd (20 minuutjes te laat) werd ik opgepikt voor een ritje naar Tikal. De rit duurde 1,5 uur en begon met een leuk gesprek met een Engelsman. Helaas was er een of andere bitch die zonodig moest slapen en dus min of meer eistte dat wij onze mond hielden
Met een enorme groep, maar een supergoede gids met 2 hulpjes voor het spotten van dieren kon de tocht beginnen. Al vrij snel had een van de hulpjes beet: een dikke vette Tarantula! Even later gevolg door vele spidermonkeys en howlermonkeys. Voor mij was de tour nu al succesvol, maar uiteraard moesten er ook de nodige ruines bekeken en beklommen worden. In totaal zijn er in Tikal 15.000 gebouwen die huisvesting boden aan zo'n 150.000 tot 200.000 Maya's. Lang niet alle gebouwen zijn al onder de bomen vandaan getrokken, wat het eigenlijk juist wel heel mooi maakte. We beklommen deeerste ruine en ook al beloofde het uitzichtveel goeds, er waseigenlijkmaar1 ding waar ik aan kon denken: shit, ik moet straks ook weer die steile trap af naar beneden.... Aangezien ik nog niet was bijgekomen van dit avontuur, heb ik de volgende (en steilste van hele park) even overgeslagen.Gelukkig hadden ze de trap naar de hoogste niet zo steil en in etappes gemaakt en deze inspanning werd dan ook rijkelijk beloond met een super uitzicht! Na 5,5 uur rondlopen en een temparatuur die inmiddels tegen het kookpunt zat (in ieder geval voor mijn gevoel wel), besloten om de eerste bus terug te nemen.
Eenmaal terug in Flores begon een nieuwe discussie met mezelf. Er waren namelijk meerdere mensen geweest die mij er op wezen dat je Guatemala niet 'mag' verlaten als je Lanquin en Semuc Champey niet had gezien. Ditzat niet in de planning en lag ook niet heel erg op de route, maar mijn nieuwsgierigheid won het wel. Dus een kaartje naar Lanquin gekocht en tijd voor een cocktail.Ik denk dat voor cocktails hetzelfde geldt als voor schapen: als er een over de dam is.....Inmiddels gezelschap gekregen van de duitse 'manager' en zo werd het stiekem toch nog erg laat.
De volgende dag met z'n 6-en (2 Engelsen en 2 (zweverige) Israeliers) om 9 uur vertrokken richting Lanquin. Het zou een tochtje zijn van 5 uur,maar dit was iets wat te rooskleuring geschetst door het reisbureau. We kwamen namelijk pas om 17.30 aanin Lanquin. Gelukkig werden we wel netjes bij een supergezellig hostel gedroptwaar een uurtje later het eten aan lange tafels werd geserveerd, gezellig! Ik vroeg mij wel af of ik nog in Guatemala was of dat de extra uurtjes bus mijnaar Israel hadden gebracht: van de ruim honderd man, waren er denk ik maar 10 niet-Israeliers....Het was dan ook niet verwonderlijk dat voertaal tijdens de tour van de volgende dag Hebreeuws was.....De tour begon al leuk: achterop een pick-up, net als de locals, over de onverharde (en voorzien van enorm diepe kuilen) weg. Helaas bleek al snel dat dit er leuker uitziet dan het is en de nodige blauwe plekken zouden dan ook volgen. Daarna volgde eentocht door de grotten van Semuc Champey. Met kaarsjes in de hand door het water, goed opletten dat je niet uitglijdt of je hoofd stoot, terwijl jeal het moois aan het bekijken bent.Na 2 uurtjes in de grotten en een Guatemaltaanse lunch was het tijd voor de 'baden' vanSemuc Champey.Omdat de meesten eerst naar een uitkijkpunt waren gegaan,was het nog effe lekker rustig in de baden endustijd om even van het zonnetje te genieten!
Na een paar uurtjes was het wel weer tijd voor de terug(hobbel-de-bobbel)weg.En dat was precies wat de volgende dag ook op het menu stond: van 8.00 uur tot 12.30 uur per auto hobbelen van Lanquin naar Rio Dulce, waarna er nog 2 uur gehobbeld mocht worden in de boot naar Livingstone. Livingstone ligt aan de kust en is de enige plaats in Guatemala waar de Garifuna mensen wonen. Ik had geen idee wat dat betekende, maar toen er bij aankomst werd geroepen: welkom in klein Afrika en even om me heen keek, werd het al snel duidelijk! Een heel relaxed sfeertje, met een lekker temperatuurtje!. Na het dumpen van de spullen, de welkoms-cocktail en een hapje gegeten te hebben was het bedtijd.
Toen ik de volgende ochtend al gapend op de 'gallerij' stond wakker te worden, kwam er een soort jonge versie van Bob Marley op me af. Hijscheen bij het hotel te horen en probeerde een of andere excursie aan te smeren. Nou ben ik normaal al niet echt in de stemming voorzo'n kletspraatje als ik nog geen kwartier wakker ben, maar ik had de waarschuwingen van de lonely planet ook nog in mijn achterhoofd...Gelukkigdroop hij uiteindelijkaf, maar hij zei nog wel even dat er ook 4 andere Nederlanders meegingen. Dus toen ik inmiddelswat langer wakker was en 2 cappuchino naar binnen had gewerkt,besloten om het toch maar te doen. In het ergste geval was ik een tientje kwijt, waar ik ook wel weer over heen kom.
Dus braaf als ik ben zat ik netjes op tijd te wachten met bikini ennieuw aangeschafte badlaken op de hollanders en de mini Bob. Bob bleek in het echt Tikki te heten en de 4 hollanders bleken erg gezellig en dus begonnen we aan de trip. Ook al was het nog vroeg, het was al superheet, dus onderweg naar de kano regelmatig een stopje in de schaduw of bij een tentje met ijskoud water. Aangekomen bij de kano, was er geen kano........Wat bleek: iemand anders had meer geboden! Er zat niets anders op dan verder te lopen naar het strand en daar even lekker te relaxen en een duikje te nemen inhet warme water van de golf van Honduras. Geheel ontspannen vervolgden we onze weg naar de Siete Altares (zeven watervallen). De routegings langs het strand en was iets minder comfortabel dan we gehoopt hadden: enorme hoeveelheden afvalmoesten we trotseren om uiteindelijk bij de watervallen aan te komen. Maar onze inspanningen werden welbeloond. Terwijl wij lekker aan het dobberen waren in het koele water van de watervallen, bereidde Tikkie de lunch voor. Na een paar uurtjes was het tijd voor de terugweg door het afval en de taxi terug naar het hostel.Na hetdouchen en de cocktail (ja het wordt eentonig) zijn we met z'n vijvengezellig uit etengegaan.Een schattig klein restaurantje met een schattig klein obertje die tevens de kok was. Het lieve mannetje werkte zich in hetzweet voor ons, maarniet voor niets:het eten was super! Na het eten wilden we nog wel ergens een afzakkertje halen, maar al snel bleek dat de 'discotheken' alleen op vrijdag en zaterdag openwaren. Gelukkig scheen erergens anders nog iets te beleven te zijn volgens onze Tikkie. Hij zou ons er wel evennaar degezellig bar van Obafu brengen. Nou: geen kip te bekennen (alleen een paar zwerfhonden, maar die vindje hier overal). We stondenal op het punt om om te draaien toen de big mamaplotseling op de trommels begon tetrommelen. Erwas nog een andere trommelaar opgetrommeld, waardoor webesloten dan toch maar 1 drankje te doen die uitendelijk na een half uur met pijn en moeite werden geserveerd. Hoe leuk het trommelen ook was, toen er na anderhalf uur nog geen kip te bekennen was zijn we toch maar (alle blaffende zwerfhonden ontwijkend) richting hotel gegaan. Afscheid genomen van de Hollanders en snel naar bed.
Na een (zeer) kort nachtje was het vanochtend om 5.30 al weer tijd om de spullen bij elkaar te rapen en koers te zettenrichtinghet haventje om de boot te nemen naar Belize. Wederom een uurtje hobbelen later, kwamen we aan in Punta Gorda, Belize. Even de stempels geregeld, uitgezocht hoe laat de bus ging, de nodige tips (waaronder zeer handige) aangehoord en tijd voor een ontbijtje.Na anderhalf uur de bus ingestapt en daar 2 uurtjes later weer uitgestapt in Independence. Omdat ik in de bus weer eens in slaap gevallen was, ben ik in een soort roes uiteindelijk met een bootjein Placencia gedropt. Gelukkig was dit ook de bedoeling, dus dat kwam goed uit. Ik had al gehoord dat Belize een stukje duurder was en bij de budget hostels in de lonely planet zaten ook niet echt goedkope. Dus een van de goedkoopste uitgezocht en daar heen gegaan. En ja hij is iets duurder (ongeveer 16 euro per nacht), maar dan heb je ook wat: voor het eerst tijdens deze trip een kamer die schoon ruikt EN schoon is, een eigen badkamer, 2 ventilatoren, schone handdoeken en zelfs een koelkastje...maar vooral de lokatie is top (zoals ik al zei: ik wil jullie niet jaloers maken, dus misschien is het beter om de laatste foto even niet te bekijken
Ik denk dat ik me hier wel een paar daagjes kan vermaken, waarna ik koers zal zetten richting Caye Caulker (ook zo'n heel vervelend eiland met heel vervelende strandjes).
Latersssssssss
Hasta luego Mexico, Buenas dias Guatemala
Gevlucht voor de hitte buiten, onder het genot van een ijskoud watertje ben ik helemaal klaar voor het volgende verslag.....
Na het maken van het vorige verslag en het mislukken van het plaatsen van de foto`s, was het tijd om een beetje te relaxen bij het hostel. Daar raakte ik aan de praat met de Duitser Jens en later kwamen ook de Belgse en de Griekse erbij. Samen zijn we vervolgens naar een opening van een cultuurhuis gegaan. Wat ik zo leuk vind van die plaatsjes is dat de huizen, ook al hebben ze een leuk vrolijk kleurtje, van buiten er toch uitzien als armoedig betonblok, maar als je dan door de voordeur bent verschijnt er een super gezellige woning. Zo ook bij dit cultuurhuis. Onder het genot van het welkomsdrankje (uiteraard voorzien van de nodige Mezcal) hebben we alle kunst eens goed bekeken. Vervolgens onder het genot van nog een paar drankjes, genoten van de livemuziek. Op een gegeven moment was het wel tijd voor het mexicaanse broodje shoarma, dus op naar een tacotent. Toen de taco`s hun werk hadden gedaan, was het tijd voor de verjaardag van de eigenaar van het hostel. In een soort (groot) studenten huis stond een dj te draaien. Ik had verwacht dat die Mexicanen hun heupjes wel zouden laten swingen, maar niets was minder waar. Stijf als een plank waren ze vooral bezig met kletsen en het drinken van hun zelf geproduceerde (uiteraard ook weer voorzien van de nodige Mezcal) drankje. Het was grappig om meegemaakt te hebben maar na een tijdje kreeg ik het smerige goedje toch echt niet meer weg en was het tijd voor een tukkie.
De volgende dag heb ik, nadat ik de nodige lekkere broodjes en cappuchino had gescoord, de tassen weer ingepakt en het mooie San Cristobal verlaten om Palenque te gaan ontdekken. De rit zou normaal 5 uur duren, maar hier was dan de eerste kennismaking met de Zapatistas (tenminste ik ga er vanuit dat zij het waren). Wat was er aan de hand? Nou halverwege moesten we stoppen. En niet alleen onze bus, maar ook zo`n 20 andere auto`s. Iedereen moest wat betalen ( voor onze bus was het in totaal 150 pesos, wat neer kwam op 10 pesos persoon = ong 60 cent). Vervolgens begon het wachten en uiteraard het aansmeren van de souvenirs. Omdat ik een toepasselijk ring zag (en van het gezeur af wilde zijn) heb ik die maar aangeschaft en om mijn middelvinger geschoven. Als ze dan weer aankwamen liet ik ze netjes mijn middelvinger zien
Inmiddels was het behoorlijk hard gaan regenen, waardoor we nog iets meer vertraging opliepen, maar uiteindelijk kwam ik na 6,5 uur toch veilig aan in Palenque. Eerst even een excursie naar watervallen geboekt en vervoer naar Guatemala geregeld en daarna naar het hostel. Dit hostel lag een stuk buiten het dorp, midden in de jungle met een hangmat voor de deur (onder een afdak, wat wel handig is in het regenseizoen). Spullen uitgepakt en lekker in de hangmat genoten van de geluiden van de jungle. Ook hoorde ik nog wat snurkgeluiden en ik dacht nog: gelukkig slapen die lui niet in mijn cabaña.
De volgende ochtend ben ik met het pendelbusje naar de ruines gegaan. Toen ik uit het busje stapte hoorde ik weer dat gesnurk, alleen dan 10 x harder. Het leek mij heel sterk dat dit dezelfde mensen waren, dus even nagevraad en wat bleek: dat was nou het brullen van de brulaap. Ze zaten vlakbij en het was echt super om dat een tijdje te aanschouwen.
Uiteindelijk toch maar afscheid genomen van de aapjes en het park in gegaan. Deze ruines zijn veel groter dan de vorige en het was dan ook een mooie wandeling. Maar in tegenstelling tot de apen, kan ik mij geen uren vermaken door naar de ruines te kijken. Dus terug naar de ingang en nog even van de aapjes genoten. Daarna even eten & internetten (en even checken of die Zapatistas nou de `goeie` of de `slechte` waren, was mij namelijk niet helemaal duidelijk, maar nu wel: bedankt vaders!) in het dorp en verder heerlijk in de hangmat gelegen. `s Avonds kreeg ik een Duits meisje als kamergenoot en we spraken af om de volgende avond samen te gaan eten in El Panchan (een soort inieminiedorpje op 15 minuutjes lopen van ons hostel).
Na een goede nachtrust en een relaxed ochtendje was het tijd voor de excursie: de watervallen van Misol Ha & Agua Azul. Eerst gingen we naar Misol Ha en dit was zeker een mooie waterval. Ook nog even eronder door gelopen en op naar Agua Azul. Helaas hield het busje er onderweg mee op. Niet raar met die rijstijl van die chauffeur, maar wel super irritant. We moesten namelijk niet alleen een uur in de brandende zon doorbrengen, dit uur was ook net het verschil tussen een mooie Agua Azul en een niet-te-onderscheiden-van-de-stromende-regen Agua Azul. We hebben daar dan ook eigenlijk gewoon 2 uurtjes zitten schuilen voor de regen en de keiharde onweersklappers voor we eindelijk weer terug konden (alle omgevallen en afgebroken bomen ontwijkend). Gelukkig had het Duitse meisje netjes op me gewacht, dus op naar El Panchan! Hier bleek een supergezellig restaurant te zijn met diverse livebandjes en als afsluiting een vuurshow. Na een hele leuke avond werd het tijd om op te stappen. Het was inmiddels 00.30 en ik moest om 05.00 op voor de oversteek naar Guatemala.
De route naar het grensplaatsje Frontera Corozal was erg mooi (tenminste dat wat ik van gezien heb, aangezien mijn oogjes af en toe even dicht vielen). Bij Frontera Corozal moesten we de stempels regelen en, omdat de grens op dit stuk een rivier is, gingen we verder met een bootje. Aangekomen in Guatemala stonden de apen al klaar om ons een hartelijk welkom te heten en ons te vermaken tot onze volgende bus er was. De volgende bus kwam, maar was iets minder luxe....toch hield dit me niet tegen om weer af en toe mijn oogjes te sluiten, terwijl mijn arm uit het raam hing. Gevolg: 1 enorm bruine arm en 1 `gebroken wit`. Dit kon natuurlijk niet dus eenmaal in het hostel in Flores aangekomen ben ik op de juiste manier in de hangmat gaan liggen zodat ik weer inmiddels weer in evenwicht ben
Vanochtend heb ik eerst maar eens al mijn was verzameld. De lucht hier van was niet al te best en die luchtvochtigheid maakt het er ook niet echt beter op, dus nog net niet kokhalzend op zoek gegaan naar een wasserette. Ik hoopte nog dat het aan de gevoeligheid van mijn neus lag, maar toen de jongen van de `lavanderia` ook een vies gezicht trok, wist ik niet hoe snel ik met mijn rode hoofd weg moest komen
Even over Flores: Flores is een eilandJE in het Lago de Peten Itza en de plek van waaruit de meeste excursie naar de ruines van Tikal gaan. Het is hier snikheet met af en toe een keiharde regenbui (maar die duurt niet lang, zeggen ze). Voor alsnog heb ik geen modderstroom gezien, maar dat kan maar zo veranderen. Je kan natuurlijk niet in Flores geweest zijn, zonder Tikal te bezoeken, dus op naar een bureautje om dat te gaan regelen. Je kon kiezen uit alleen het vervoer of een combi met een jungletour, waarbij ook de nodige dieren gespot kunnen worden. Uiteraard koos ik voor het laatste en dat je mij letterlijk wakker kan maken voor de dieren blijkt nu wel: de tour begint namelijk om 04.30......
Tijdens de cappuchino die volgde was ik een heftige discussie met mezelf: ik wil heel graag even een duik nemen in het meer, maar dat betekent dat ik mijn spullen even los moet laten of in de kamer of in een kluisje dat wordt `bewaakt` door de man van het hostel. In alle gevallen zijn ze dus niet aan mij vastgeplakt en dat vind ik wel een beetje een eng idee. Ik was er dan ook nog niet uit wat ik zou doen, toen ik de 2 Engelsen, die gisteren ook in het busje van Palenque naar Flores zaten, tegenkwam. We kletsten wat en toen was daar de oplossing: zij gaan vanmiddag toch weer zwemmen en dan kan ik ook even een duikje nemen terwijl zij opletten (en het moet wel erg mis zijn met mijn mensenkennis als ik deze 2 niet zou kunnen vertrouwen).
Dus nu rest mij voor vandaag alleen nog een poging wagen om de foto`s te plaatsen en de moed verzamelen om mijn was weer op te halen en verder vooral heel rustig aan doen!!
Sprinkhanen & krokodillen
Allereerst bedankt voor alle leuke reacties!
Omdat ik alweer genoeg mee heb gemaakt, is het tijd voor het 2e verslag.
Vorige keer eindigde ik met dat ik ging zoeken naar een lekker bakkie koffie.Het zoeken duurde niet lang en onder het genot van een heerlijk bakkie even uitgeplozen wat de hotspots van Oaxaca waren. Dus afrekenenen op pad.Van alles gezien en uiteindelijkop zo´n typisch Zuid- en dus ook Midden Amerikaase markt beland. Het is altijdleuk om te zienhoe het er op zo´n markt aan toe gaat, maar ik wist ook dat er altijd een stuk is met het vlees. En aangezien ze hier werkelijk alles van een dier eten, heb ik dus mijn uiterste best gedaan om dat stuk te mijden. Helaas: missie mislukt. Opeens stond ik midden tussen de kraampjes oogin oog met een koe, tenminste: niet een hele, alleen het hoofd lag mooi gepresenteerd
Voor woensdag had ik een excursie van een halve dag geboekt, omdat ik ´s avonds met de nachtbus naar San Cristobal zou gaan en dus op tijd terug moest zijn. Gelukkig was het weer een stuk beter
dusvrolijk op pad naar het busje voor de excursie. Al gelijk vertelde de gids dat er nog 2 andere meegingen maar dat zij een hele dag tour hadden geboekt. Of ik dat niet ook wou...uitgelegd van de
nachtbus, maar dat zou geen probleem zijn. Als ik het met hem regelde hoefde ik ook maar een klein beetje bij te betalen. Ik heb even afgewacht wat voor 2 anderen het waren, maar het bleken 2
gezellige Denen dus toch maar bijgeboekt. Als eerste ging de trip naar Tule. Tule staat bekend om de breedste boom van de wereld, namelijk 58 meter breed. En hij was inderdaad gigantisch. Het
verbaasde me dan ook niet toen de gids vertelde dat hij 5000 liter water op een dag nodig heeft.
Na de nodige foto´s gingen we verder naar Teotitlan del Valle. Dit dorpje staat bekend om het weven en gebruiken daar alleen maar natuurlijke producten voor. Hele uitleg gehad hoe het werkt en
natuurlijk werd dit afgesloten met de nodige pogingen om ons van die (enorme)tapijten aan te smeren. Even overlegd met de Denen en we kwamen tot dezelfde conclusie: welk stukje snappen die
Mexicanen niet? We hebben 1 backpack, waar leeg al niet eens een tapijt inkan......
Na dit alles was het tijd om wat te drinken, en wat! Naast het weven, de boom en de vele Maya ruines is er namelijk nog iets waar de regio om bekend staat: Mezcal, oftewel: Tequilla! Nou weten de
meesten wel dat Tequilla & ik niet echt een goede combi zijn. Denk daarbij een behoorlijk drukkend weertje en een behoorlijk hobbelende weg en dat snappen jullie vast wel dat ik het maar bij 7
shots heb gehouden...Gelukkig waren 4 daarvan de creme variant en die waren wel erg lekker ( en een stuk minder sterk). Dit zou dan ook een leuk souveniertje zijn geweest, maar helaas voor jullie:
zoveel glas in mijn tas durf ik niet aan
Gelukkig waren we allemaal in staat om de mezcal te handelen en dus gingen we verder naar Yagul & Mitla. In beide plaatsen ligt een Maya ruine maar om nou te zeggen: indrukwekkend, nee. Wat wel indrukwekkend was, was de lunch die volgde. Het was een buffet met allemaal typisch lokale Mexicaanse gerechten. Uiteraard een walhalla voor mij, not! Maar ja omdat je alles een keer geproefd moet hebben ( en omdat ik mij niet wou laten kennen tegenover de Denen) gebeurde het dat ik een paar minuten later zat te kauwen op gefrituurde SPRINKHANEN.......Voor de mensen die nog twijfelden of ik welgnoeg probeer, een groter bewijs kan ik denk ik niet leveren.
Om half 2 begon de gids aan te dringen dat we maar weer eens moesten gaan. Hij raadde ons ook aan om direct als we terug waren in Oaxaca toch echt nog effe een tochtje naar Monte Alban te maken. Op de vraag of hij niet even door kon rijden, zei hij na een paar seconden moeilijk op zijn horloge kijken, ja. Het aparte is dat de officiele dagtour tot 18 uur duurt (zo wordt het aangeboden in het kantoor). `s Ochtends kon hij mij al beloven dat ik wel voor 16.15 terug zou zijn en als we nu dus terug waren gegaan waren we om 14 uur terug (de halve dag tour die ik had geboekt zou zelfs nog langer duren). Aangezien hij natuurlijk niet voor niets naar Monte Alban ging rijden, heeft hij die dag toch mooi 370 pesos in zijn zak gestoken en dat is voor een gemiddelde Mexicaan toch wel bijna een weeksalaris. Maar goed hij bracht ons wel naar Monte Alban en wij waren al snel tot de conclusie gekomen dat dit wel echt heel mooi was. Ook hier is namelijk een groot deel van een oud Maya dorp opgegraven, maar dit is vele malen mooier (en groter)dan de vorige 2 die we hadden gezien.
Eenmaal terug in het hostel heb ik snel de tassen omgepakt tot busstand, wat inhoudt: 1 backpack met de nodige sloten voor de laadruimte, 1 handtas(je) en 1 mooie roze rugtas die ook nog eens wieltjes heeft als handbagage....helaas bleek bij de bus aangekomen dat de mooieroze rugtas niet als handbagage mag, reden: de wieltjes..dus weer opnieuw indeling gemaakt en de nachtbus ingegaan. Nog even op de foto voorde veiligheid (?) en beginnen maar.Zo slecht als ik kan slapen in een vliegtuig, zo goed gaat dat in de bus (zelfs nadat ik zag wat voor wegen, het rijgedrag van de chauffeur een tijdje had geobserveerd,de diepe afgronden had gezien en de spookverhalen over nachtbussen op dit stuk had gelezen). Bijna de gehele 12 uur durende rit heb ik heerlijk geslapen en zo kwam ik dus niet fris, maar wel fit aan in San Crisobal de las Casas.
Na het inchecken in een hostel (en checken of het adres klopt, ja een ezel......
San Cristrobal bleek echt een erg leuk plaatsje en het was dan ook pas 17 uur toen ik terugkwam in het hostel. Daar raakte ik aan de praat met een Belgse en een Griekse en we besloten naar een of andere film te gaan. Mochten jullie dan denken aan een bioscoop, dat kennen ze hier dus niet. Het is een hok van 3 bij 8 waar 3 doorgezakte banken staan en een beamer met scherm. De film viel erg tegen, maar de ervaring was erg leuk. Na de filmnog even door het centrum geslenterd wat er met al die lichtjes nogleuker uitzag ennaar bed.
Vandaag (vrijdag) stond een excursie op de agenda.Dus vroeg op en gelijk de kamer uitgevlucht aangezien een van mijn mannelijke kamergenoten de nodige gassen envieze luchtjes uit zijn porien hadlaten lopen (en dan ben ikgelukkig nog verkouden). Aangezien het ontbijt inbegrepen was, gevraagd waar dat was. Doorverwezen naar de keuken, maar daar vond ik toch echt niets anders dan een zak ´brood voor de eendjes´. Dustas gepakt en lekker bij de warmebakker broodjesen de koffietent een ´cappuchino para llevar´ (to-go)gehaald en in het parkontbeten waarbijik ondertussen werd vermaakt door de politie en hun segways (ja de politie rijdt hier op segways, heel hip).
Om 9.00 uur vertrokken richtingde cañon del sumidero. Dit is een rivierdoor een kloof. Op sommigeplekken is de rotspartij wel 1000 meter hoog en het is dan ook moelijk voor te stellen dat de Maya´s destijds daaraf sprongen (om te vluchten voor de Spanjaarden). Onderweg kwamen we de nodige krokodillen en aapjes tegen, maar ook een enorme hoop afval dat zich in een bocht had verzameld. Wat blijkt: de Mexicanen dumpen gedurende het jaar hun afval in de droogstaande rivieren. Nu het regenseizoen is begonnen stroomt al dat afval naar dezecañon en verzamelt zich in die bocht. Echt te ranzig. Gelukkig wordt het er daar dan wel uit gehaald, weliswaarin een heel tranquillo tempo, maar toch.
Morgen vertrek ik naar Palenque waar ik waarschijnlijk een paar dagen blijf en dan ergens begin volgende week volgt de grote oversteek naar Guatemala.
Zie nu dat het verslag stiekem toch weer heel lang is geworden, maar dan zijn jullie weer goed op de hoogte
PS: nog even voor de mensen die zich afvragen of het veilig is met al die moorden die hier plaatsvinden. Ik heb het even nagevraagd en ja het is veilig voor mij (en de andere toeristen). De moorden zijn allemaal gerelateerd aan de drugsoorlog en zo lang je niet in hun weg loopt gebeurt er niets. Ook is er heel veel politie op straat aan het surveilleren en gebeuren die dingen meestal in de buitenwijken en niet op toeristische plekken. Adios!
Klaar voor het avontuur
Aangezien de signalen uit NL aangaven dat het tijd was voor een verslagje, heb ik mij hier in het Hostel in Oaxaca genesteld achter een computer terwijl ondertussen de koffie wordt klaargezet voor het ontbijt, wat wil een mens nog meer??
Laat ik bij het begin beginnen...........
Donderdagochtend heeeeeeel vroeg reed mijn lieve schoonzus de auto voor en na het inladen van de tassen kon de reis beginnen. Ondanks de harde regen onderweg heeft Caro mij (en zichzelf) toch
veilig naar het vliegveld van Brussel weten te brengen (nogmaals bedankt Caro!). Daar aangekomen werd ik behoorlijk lang en dwingend ondervraagd alvorens ik mijn tas mocht inleveren. Maar toen
kreeg ik te horen dat ik in New York mijn tassen opnieuw moest inchecken. Tot dat moment was ik nog niet zenuwachtig geweest, maar omdat zowel het reisbureau als mijn tickets en reisschema aangaven
dat ik in New York het vliegtuig niet moest verlaten, raakte ik een beetje in de stress.....gelukkig ebte die stress onder de geruststellende woorden van Caro en een Starbucks wel weg, waardoor ik
uiteindelijk toch zeer relaxed het vliegtuig instapte. Zoals met mezelf afgesproken nam ik zodra we in de lucht waren een slaappil in de hoop mijn ogen pas weer open te doen in New York. Niets was
minder waar en de slaappil kan dan ook een officiele waarschuwing verwachten!!
In New York ging het eigenlijk best vlotjes waardoor mijn verslavingsgen gelijk werd gestimuleerd: tijd voor een sigaretje! Na New York ging de trip vlekkeloos verder via Houston naar Leon, Mexico
waar ik werd opgewacht door (tante) Toos en Pierre (en als verassing kreeg ik ook gelijk een welkomskusje van de MUG (vele gingen nog volgen)). Voor de eerste nacht had ik een hotel geboekt en daar
werd ik dan ook keurig heengebracht door Toos & Pierre. Nog even wat gedronken, gedoucht en in een diepe coma gevallen.
De volgende dag na het ontbijt een taxi genomen naar het huis van Toos & Pierre. Tijdens de rit werd ik er weer aan herinnerd hoe leuk (en af en toe ook wel zweetmomentjes) het is om in zulke
landen deel te nemen aan het verkeer: volgens mij geldt ook voor de Mexicaan: een dag niet getoeterd, is een dag niet geleefd!. Maar ondanks rechts inhalen, door rood rijden, geen voorrang geven en
grote bussen en vrachtwagens afsnijden heeft de taxi chauffeur mij dan toch afgezet op het juiste adres (en niet alleen letterlijk afgezet natuurlijk haha).
Na de koffie ben ik met Toos meegegaan om leer te kopen. Leon staat bekend om zijn schoenenmarkt en het aanbod leer en toebehoren is dan ook enorm. Na het juiste leer bemachtigd te hebben was het
tijd voor de lunch en het bespreken van mijn middagprogramma. Pierre gaf de nodige tips wat leuk was om te bekijken en Toos gaf mij de tip dat het misschien slim was om een iets minder bloot hempje
aan te doen (het blijven Latino´s). Dus met plattegrond en shirtje met mouwen op pad gegaan naar een leuk plein. Eigenlijk wilde ik alleen even zitten en dan weer verder, maar toen ik eenmaal
lekker zat had ik eigelijk niet veel energie meer (het tijdsverschil is -7 uur). Uiteindelijk was het wel tijd om weer in beweging te komen en begon ik aan de terugweg. Onderweg was er een steile
heuvel waar ik tot mijn grote verbazing al halverwege buiten adem was. Ik begon toch zeer aan mijzelf te twijfelen: was mijn conditie toch niet zo goed? zou ik dan toch moeten stoppen met roken? Al
hijgend en puffend ben ik aangekomen op bestemming gelijk in de lonely planet gaan kijken. Er was namelijk nog 1 optie, waar ik vooraf geen seconde aan had gedacht, namelijk: de hoogte! En wat
bleek: Leon ligt inderdaad op 1850 m hoogte en dat verklaarde dus mijn gehijg. Dus opgelucht onder het genot van een sigaretje
Zaterdag zijn we in de middag naar Guanjuato gegaan. Dit is de hoofdstad van de staat maar vele malen rustiger en mooier dan Leon. Hier kon je dan ook heerlijk slenteren door de straatjes en op terrasjes zitten en dat was dan ook precies wat we hebben gedaan. De volgende dag hebben we een mooie toch door de bergen gemaakt om uiteindelijk neer te strijken in een soort rustoord met allemaal zwembaden met verschillende temperaturen. Toen we uitgebadderd en helemaal ontspannen waren, hebben we nog een (heel typisch) kerkje bezocht en daarna een echte mexicaanse maaltijd gegeten in een gezellig restaurantje.
Omdat het avontuur stond te wachen, heb ik maandag na het ontbijt afscheid genomen van Toos & Pierre (ook jullie nogmaals bedankt voor alles) en heb ik een bus genomen naar Mexico City. Mexico City schijnt wel erg mooi te zijn, maar zoals voor zoveel grote steden geldt: je moet er wel een aantal dagen voor uittrekken. En dat was ik niet van plan. Dus aangekomen op het busstation heb ik gelijk even uitgezocht hoe laat de bus ging naar Oaxaca. Ik bleek geluk te hebben, een half uurtje wachten en dan kon ik mij weer nestelen in de volgende bus.
En nu zit ik dus in het hostel in Oaxaca met een koffie (die eigenlijk niet te zuipen is, dus ga zo snel op pad voor een lekkere variant) het verslagje te typen en ga ik zo op pad om te kijken wat er hier allemaal te beleven is!!!
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Marieke
Het aftellen is begonnen (en dus hoogste tijd voor wat voorbereidingen)
Het aftellen is begonnen: over anderhalve week vertrek ik richting Midden-Amerika, om precies te zijn: Mexico, Guatemala & Belize staan op het lijstje van dit jaar. Het leek heel lang nog heel lang te duren, maar vanochtend realiseerde ik me dat anderhalve week wel heel snel gaat en het dus hoogste tijd was om wat voorbereidend werk te doen (aangezien er op de inentingen na, nog niets gebeurd was). Maar waar begin je dan mee? Eerst maar even naar de apotheek om de medicijnvoorraad aan te vullen (just in case) en vervolgens deze weblogin elkaar geflanstom alle lieve en meelevende vriendjes, vriendinnetjes en familie een mogelijkheid te geven om gezellig mee te reizen (al is het van afstand). Ik beloof bij deze vast dat ik weer mijn uiterste best ga doen om mijn ervaringen zo goed mogelijk te verwoorden en een groot voordeel tov vorig jaar: op deze site kan ikveel meer foto's plaatsen wat die opdracht wat makkelijker voor mij maakt
Voor diegene die nog niet op de hoogte waren van de planning of het gewoon steeds weer vergeten...(he mayk) zal ik nog even kort vertellen wat mijn bedoeling is (uiteraard kan het ook maar zo zijn dat het toch weer anders wordt, maar dat lezen jullie dan vanzelf).
De 26e zal ik vroeg in de ochtendvertrekken naar Brussel vanwaar mijn vliegtuig vertrekt richting Leon, Mexico. Uiteraard is dit weer een giga-lange reis met de nodige tussenstops, maar daardoor wel weer een hoop centjes bespaard. In Leon zal ik het eerste nachtje in een hotel slapen. De volgende dag ga ik dan (als het meezit) fris & fruitig(tante) Toos opzoeken. Zij woont en werkt al jaren in Leon enik vonddat het wel eens tijd werdom dat van dichtbij te bewonderen!!
Vanaf dit punt is niets meer zeker. Maar de bedoeling is om na Leon via Mexico-city, Oaxaca en San Cristobal de las Casas in Palenque afscheid te gaan nemen van Mexico (voor korte duur, aangezien de reis ook in Mexico eindigt).
Bij Palenque ga ik dan ergens de grens over naar Guatemala, om daar het noorden en westen van het land te gaan ontdekken. Hoe de route daar gaat lopen: geen idee! Maar ik wil in ieder geval naar Flores & Tical en ik wil uiteindelijk ergens bij Livingstone de grens over naar Belize (per bootje). In Belize zal ik vast ook de nodige stops maken, maar een daarvan is in ieder gevalop een van derelaxte eilandjes voor de kust.
Uiteindelijk zal ik Belize in het noorden verlaten omdatde terugreis begint in Cancun. Of ik daar ook nog echt tijd ga spenderen hangt helemaal van de rest van de trip af, dus we zien wel!!
Nu rest mij nog 8 daagjes werken, de benodigde spullen verzamelen & de tas inpakken (altijd een leuke uitdaging).....
groetjes Marieke