Na het typen van het vorige verslag was het tijd voor 2 daagjes relaxen. Dus de volgende ochtend met boek en water naar de hangmat geslenterd met als doel: ongestoord lezen. Nou, dat had ik gedacht:ongestoord kon ik wel vergeten: de ene na de andere rastaman kwam langs voor een praatje...Bij de eerste 2 was ik nog aardig en geduldig. Bij de derde begon ik het zat te worden en toen nummer 1 voor de 2e keer kwam, was het voor mijeen enorm raadsel hoe die de 3e keer nog steeds kon zeggen: ´maar je bent zo aardig, ik wil graag vrienden met je worden bla bla bla´. Aardig was ik al lang niet meer, dus het enige wat ik kon doen was keihard proberen te negeren en voor dag 2 een andere hangmat zoeken ;-)

Uiteindelijk toch wel een beetje bijgekomen, stond ik vrijdagochtend om 05.45 met mijn bepakking te wachten op de bus toen mij een lift werd aangeboden. Aangezien er om wat meer avontuur werd gevraagd heb ik de lift maar geaccepteerd enwerd ik een uurtje laterkeurig afgezet bij de bushalte in Dangriga waar ik de bus naar Belize City kon nemen. Na een paar uur hobbelen in een oude schoolbus,begon de wandeltocht van het busstation naar de standplaats voor de watertaxi. Dit bleek best lastig met mijn 4 tassen, overal plassen en ongelijke stoepen + ongeduldig stadsverkeer, maarik was uiteindelijk nog net op tijdom de watertaxi naar Caye Caulker te nemen. Eenhalf uurtje later was de bestemming bereikt: het blote voeten eiland. Inmiddels uitgedroogd, honger en vermoeid had ik mijn zinnen gezet op een hostel datik al kon zien liggen vanaf de pier. Maar omdat mijn hersens niet meer echt hun werk deden, trapte ik toch weer in een verkooppraatje(eigen hutje op palen, uitzicht op zee en ja het is vlakbij, voor maar 15dollar). Onderweg bleek aldat hij niet 15Beliziaanse dollar bedoelde, maarUS (= 2x zo duur) en dat vlakbijbleek op deuiterste zuidpunt te zijn, grrr!Omdat ikalleen nog maar kon denken aan drinken en wat te eten, de kamergeaccepteerd en naar het eerste beste eettentje gelopen. Het water was lauw (kreeg uiteindelijk wel ijs) en ook alsik de ´ping´ niet had gehoord, was er geen twijfel over geweest: de pizza kwam uit de magnetron en was behoorlijk smerig. Gelukkig waren ook hier weervan die kindjes om iets te eten te verkopen, duskon ik er toch weer even tegenaan. Na een rondje door het centrum, even informatie ingewonnen over de dagbesteding voor de volgende dag. Het is hier laagseizoen, dus ze kon niet beloven of de tour doorging, maar als ik mij om 9 uur zou melden, zouden we wel zien. Dus, zo gezegd zo gedaan stond ik keurig op tijd bij het kantoortje. Helaas had ze niet genoeg mensen voor die tour, maar ik kon wel met een andere tour mee. Omdat het wel weer tijd was voor wat actie, zat ik een uurtje later met snorkelbepakking in de boot samen met8 andere toeristen(2 Israelische meiden, 2 Amerikanen, 2 Japanse meideningepakt in lange kleren enmet dikke handdoek omgeslagen (?) en 2 nog dronken Engelsen)endeZEER ongeduldige reisleider en zijn ADHD- enaandachtvragende zoontje.Hetmag duidelijk zijn: ikwasnog niet echt enthousiast. Gelukkig veranderde dit alsnel. Bij de eerste snorkeltour, lag ik binnen 5 minuten oog-in-oog met een dikke vette zeekoe. Een enorm beest, maar niet gevaarlijk. Dit beloofde veel goeds. We snorkelden nog even verder tussen het koraal en allerlei aparte vissen en toen gingen we verder naar de volgende snorkelstop.Het was inmiddels bloedheet (zolang we nietaan het varen waren) dus iedereen druk in de weer met de zonnebrand en water drinken. Bij de 2e stop snorkelden we weer tussen allerlei vissen, koraal en nu ook zeeschildpadden, erg leuk! Nieuwsgierig gingen we verder naar de 3e stop. En wat bleek: hierbestond de bonus uit niets minder dan HAAIEN. Ze warenoveral om de boot en het kostte de reisleider dan ook wat moeite (waar hij niet op zat te wachten) om ons te overtuigen dat ze echt niet gevaarlijk waren. Gelukkig hadden we de nog dronken Engelsen, dus die gingen mooi als eerst ;-) Toen bleek dat de haaien banger waren voor hen, durfde ik de sprong ook aan en ik kan verklappen: ik ben nog steeds compleet!

Na nog een paar rum-punches gedronken te hebben op de boot, werden we weer netjes afgezet op het blote-voeten-eiland. Ik was nog druk bezig om alles weer te ordenen, toen ik ergens hoorde: ´Marieke, wat doe jij nou hier?´.Het waren Hannah en Tom, 2 van de Nederlanders die ik in Livingstone had ontmoet. Na effe bijkletsen, rondje lopen, spraken we af om ´s avonds te gaan eten in een restaurantje waar livemuziek zou zijn. Dus effe terug naar mijn hutje, ontdekken dat ik volgende keer toch echt van te voren de badkamer moet checken (heb het douchen maar overgeslagen), omkleden,ontdekken dat ik dus niet de doorgewinterde snorkelaar ben: een totaal verbrande reet als gevolg,alvast tassen inpakken en op naar het restaurant. en wat bleek: Renee en Pim, de andere 2 Nederlanders waren er ook. Het werd (weer) een gezellig avond!

Helaas ging de volgende ochtend de wekker al weer vroeg. Na de ontdekking dat niet alleen mijn bipsje, maar ook mijn rug behoorlijk was verbrand, was ik erg gelukkig met de afspraak die ik had gemaakt met de taxichauffeur om mij op te halen. 4 huwelijksaanzoeken later zette hij me netjes af bij de boot naar Chetumal, Mexico. Ook de 2 Israelische meiden waren van de partij en die bleken erg gezellig. Eerst zouden we even stoppen in San Pedro, waar we de benodigde stempels konden halen (en koffie en een broodje) en toen op naar Mexico. Op het moment dat ik bijna aan mijn welbekende tukkie begon, viel het me op dat 1 van de mexicanen zich nog al zenuwachtig gedroeg. Para als ik altijd al ben voor grensovergangen, was ik gelijk klaarwakker. Ik probeerde het tactisch in de gaten te houden, maar werd er niet echt geruster op. Want wat bleek: een van mijn tassen lag vlak bij hem (degene zonder slotjes). Toen die eindelijk een beetje uit de buurt van mijn tas was, had ik schijt aan tactisch gedrag en greep ik mijn kans (en mijn tas) die ik vervolgens ongegeneerd helemaal ging onderzoeken. Helaas (of eigenlijk: gelukkig!!) ik bleek echt een beetje para want er zat niets in. Toendit ook door de Mexicaanse drugshond was bevestigd, kon ik weer opgelucht ademhalen.

Na wat gedoe en gezeur over het vervoer (4 engelse meiden liepen moeilijk te doen) met de 2 Israelische meiden samen een taxi naar het busstation genomen en vandaar een bus naar Playa del Carmen. De meiden hadden hun huiswerk gedaan en ergens op internet een goed hotel gevonden midden in DE straat waar het allemaal gebeurd. De prijs bleek prima en het hotel nog beter (allemaal een eigen 2-persoonsbed, airco, een schone douche en een balkon met uitzicht op de straat). Er restte ons dan ook niets anders dan douchen, de straat doorslenteren en daarna heerlijk een tukkie doen!

Ik denk dat ik me hier wel een paar dagen kan vermaken (als ik tenminste de goedkopere straten kan vinden, die schijnen er wel te zijn.....) en dan zal ik uiterlijk donderdag naar Cancun gaan om vrijdag al weer te gaan beginnen aan de terugreis :-(

Ikweet niet of ik nog toekom aan een verslagvan de komende dagen. Zo niet: nogmaals allemaal bedankt voor de leuke reacties! Zo wel: ook alvast bedankt!

Adios

PS: foto´s gaat waarschijnlijk niet lukken hier, sorry!