Ik wil jullie echt niet jaloers maken ofzo

Hoe graag ik ook een duikje had willen nemen in het meer, het was niet meer nodig. Want nadat ik mijn was had opgehaald (jaja het is gelukt, heb daarna alleen wel die straat gemeden) barstte de hel los: onweer, hoosbuien enz enz. Een duikje was dus een beetje overbodig en een terrasje zat er ook niet echt in. Dus wat doe je dan: vroeg naar bed! En dat kwam wel goed uit, aangezien die wekker de volgende ochtend zo vroeg ging (03.45). Op een keurige Guatemaltaanse tijd (20 minuutjes te laat) werd ik opgepikt voor een ritje naar Tikal. De rit duurde 1,5 uur en begon met een leuk gesprek met een Engelsman. Helaas was er een of andere bitch die zonodig moest slapen en dus min of meer eistte dat wij onze mond hielden

Met een enorme groep, maar een supergoede gids met 2 hulpjes voor het spotten van dieren kon de tocht beginnen. Al vrij snel had een van de hulpjes beet: een dikke vette Tarantula! Even later gevolg door vele spidermonkeys en howlermonkeys. Voor mij was de tour nu al succesvol, maar uiteraard moesten er ook de nodige ruines bekeken en beklommen worden. In totaal zijn er in Tikal 15.000 gebouwen die huisvesting boden aan zo'n 150.000 tot 200.000 Maya's. Lang niet alle gebouwen zijn al onder de bomen vandaan getrokken, wat het eigenlijk juist wel heel mooi maakte. We beklommen deeerste ruine en ook al beloofde het uitzichtveel goeds, er waseigenlijkmaar1 ding waar ik aan kon denken: shit, ik moet straks ook weer die steile trap af naar beneden.... Aangezien ik nog niet was bijgekomen van dit avontuur, heb ik de volgende (en steilste van hele park) even overgeslagen.Gelukkig hadden ze de trap naar de hoogste niet zo steil en in etappes gemaakt en deze inspanning werd dan ook rijkelijk beloond met een super uitzicht! Na 5,5 uur rondlopen en een temparatuur die inmiddels tegen het kookpunt zat (in ieder geval voor mijn gevoel wel), besloten om de eerste bus terug te nemen.

Eenmaal terug in Flores begon een nieuwe discussie met mezelf. Er waren namelijk meerdere mensen geweest die mij er op wezen dat je Guatemala niet 'mag' verlaten als je Lanquin en Semuc Champey niet had gezien. Ditzat niet in de planning en lag ook niet heel erg op de route, maar mijn nieuwsgierigheid won het wel. Dus een kaartje naar Lanquin gekocht en tijd voor een cocktail.Ik denk dat voor cocktails hetzelfde geldt als voor schapen: als er een over de dam is.....Inmiddels gezelschap gekregen van de duitse 'manager' en zo werd het stiekem toch nog erg laat.

De volgende dag met z'n 6-en (2 Engelsen en 2 (zweverige) Israeliers) om 9 uur vertrokken richting Lanquin. Het zou een tochtje zijn van 5 uur,maar dit was iets wat te rooskleuring geschetst door het reisbureau. We kwamen namelijk pas om 17.30 aanin Lanquin. Gelukkig werden we wel netjes bij een supergezellig hostel gedroptwaar een uurtje later het eten aan lange tafels werd geserveerd, gezellig! Ik vroeg mij wel af of ik nog in Guatemala was of dat de extra uurtjes bus mijnaar Israel hadden gebracht: van de ruim honderd man, waren er denk ik maar 10 niet-Israeliers....Het was dan ook niet verwonderlijk dat voertaal tijdens de tour van de volgende dag Hebreeuws was.....De tour begon al leuk: achterop een pick-up, net als de locals, over de onverharde (en voorzien van enorm diepe kuilen) weg. Helaas bleek al snel dat dit er leuker uitziet dan het is en de nodige blauwe plekken zouden dan ook volgen. Daarna volgde eentocht door de grotten van Semuc Champey. Met kaarsjes in de hand door het water, goed opletten dat je niet uitglijdt of je hoofd stoot, terwijl jeal het moois aan het bekijken bent.Na 2 uurtjes in de grotten en een Guatemaltaanse lunch was het tijd voor de 'baden' vanSemuc Champey.Omdat de meesten eerst naar een uitkijkpunt waren gegaan,was het nog effe lekker rustig in de baden endustijd om even van het zonnetje te genieten!

Na een paar uurtjes was het wel weer tijd voor de terug(hobbel-de-bobbel)weg.En dat was precies wat de volgende dag ook op het menu stond: van 8.00 uur tot 12.30 uur per auto hobbelen van Lanquin naar Rio Dulce, waarna er nog 2 uur gehobbeld mocht worden in de boot naar Livingstone. Livingstone ligt aan de kust en is de enige plaats in Guatemala waar de Garifuna mensen wonen. Ik had geen idee wat dat betekende, maar toen er bij aankomst werd geroepen: welkom in klein Afrika en even om me heen keek, werd het al snel duidelijk! Een heel relaxed sfeertje, met een lekker temperatuurtje!. Na het dumpen van de spullen, de welkoms-cocktail en een hapje gegeten te hebben was het bedtijd.

Toen ik de volgende ochtend al gapend op de 'gallerij' stond wakker te worden, kwam er een soort jonge versie van Bob Marley op me af. Hijscheen bij het hotel te horen en probeerde een of andere excursie aan te smeren. Nou ben ik normaal al niet echt in de stemming voorzo'n kletspraatje als ik nog geen kwartier wakker ben, maar ik had de waarschuwingen van de lonely planet ook nog in mijn achterhoofd...Gelukkigdroop hij uiteindelijkaf, maar hij zei nog wel even dat er ook 4 andere Nederlanders meegingen. Dus toen ik inmiddelswat langer wakker was en 2 cappuchino naar binnen had gewerkt,besloten om het toch maar te doen. In het ergste geval was ik een tientje kwijt, waar ik ook wel weer over heen kom.

Dus braaf als ik ben zat ik netjes op tijd te wachten met bikini ennieuw aangeschafte badlaken op de hollanders en de mini Bob. Bob bleek in het echt Tikki te heten en de 4 hollanders bleken erg gezellig en dus begonnen we aan de trip. Ook al was het nog vroeg, het was al superheet, dus onderweg naar de kano regelmatig een stopje in de schaduw of bij een tentje met ijskoud water. Aangekomen bij de kano, was er geen kano........Wat bleek: iemand anders had meer geboden! Er zat niets anders op dan verder te lopen naar het strand en daar even lekker te relaxen en een duikje te nemen inhet warme water van de golf van Honduras. Geheel ontspannen vervolgden we onze weg naar de Siete Altares (zeven watervallen). De routegings langs het strand en was iets minder comfortabel dan we gehoopt hadden: enorme hoeveelheden afvalmoesten we trotseren om uiteindelijk bij de watervallen aan te komen. Maar onze inspanningen werden welbeloond. Terwijl wij lekker aan het dobberen waren in het koele water van de watervallen, bereidde Tikkie de lunch voor. Na een paar uurtjes was het tijd voor de terugweg door het afval en de taxi terug naar het hostel.Na hetdouchen en de cocktail (ja het wordt eentonig) zijn we met z'n vijvengezellig uit etengegaan.Een schattig klein restaurantje met een schattig klein obertje die tevens de kok was. Het lieve mannetje werkte zich in hetzweet voor ons, maarniet voor niets:het eten was super! Na het eten wilden we nog wel ergens een afzakkertje halen, maar al snel bleek dat de 'discotheken' alleen op vrijdag en zaterdag openwaren. Gelukkig scheen erergens anders nog iets te beleven te zijn volgens onze Tikkie. Hij zou ons er wel evennaar degezellig bar van Obafu brengen. Nou: geen kip te bekennen (alleen een paar zwerfhonden, maar die vindje hier overal). We stondenal op het punt om om te draaien toen de big mamaplotseling op de trommels begon tetrommelen. Erwas nog een andere trommelaar opgetrommeld, waardoor webesloten dan toch maar 1 drankje te doen die uitendelijk na een half uur met pijn en moeite werden geserveerd. Hoe leuk het trommelen ook was, toen er na anderhalf uur nog geen kip te bekennen was zijn we toch maar (alle blaffende zwerfhonden ontwijkend) richting hotel gegaan. Afscheid genomen van de Hollanders en snel naar bed.

Na een (zeer) kort nachtje was het vanochtend om 5.30 al weer tijd om de spullen bij elkaar te rapen en koers te zettenrichtinghet haventje om de boot te nemen naar Belize. Wederom een uurtje hobbelen later, kwamen we aan in Punta Gorda, Belize. Even de stempels geregeld, uitgezocht hoe laat de bus ging, de nodige tips (waaronder zeer handige) aangehoord en tijd voor een ontbijtje.Na anderhalf uur de bus ingestapt en daar 2 uurtjes later weer uitgestapt in Independence. Omdat ik in de bus weer eens in slaap gevallen was, ben ik in een soort roes uiteindelijk met een bootjein Placencia gedropt. Gelukkig was dit ook de bedoeling, dus dat kwam goed uit. Ik had al gehoord dat Belize een stukje duurder was en bij de budget hostels in de lonely planet zaten ook niet echt goedkope. Dus een van de goedkoopste uitgezocht en daar heen gegaan. En ja hij is iets duurder (ongeveer 16 euro per nacht), maar dan heb je ook wat: voor het eerst tijdens deze trip een kamer die schoon ruikt EN schoon is, een eigen badkamer, 2 ventilatoren, schone handdoeken en zelfs een koelkastje...maar vooral de lokatie is top (zoals ik al zei: ik wil jullie niet jaloers maken, dus misschien is het beter om de laatste foto even niet te bekijken

Ik denk dat ik me hier wel een paar daagjes kan vermaken, waarna ik koers zal zetten richting Caye Caulker (ook zo'n heel vervelend eiland met heel vervelende strandjes).

Latersssssssss