Aangezien de signalen uit NL aangaven dat het tijd was voor een verslagje, heb ik mij hier in het Hostel in Oaxaca genesteld achter een computer terwijl ondertussen de koffie wordt klaargezet voor het ontbijt, wat wil een mens nog meer??

Laat ik bij het begin beginnen...........
Donderdagochtend heeeeeeel vroeg reed mijn lieve schoonzus de auto voor en na het inladen van de tassen kon de reis beginnen. Ondanks de harde regen onderweg heeft Caro mij (en zichzelf) toch veilig naar het vliegveld van Brussel weten te brengen (nogmaals bedankt Caro!). Daar aangekomen werd ik behoorlijk lang en dwingend ondervraagd alvorens ik mijn tas mocht inleveren. Maar toen kreeg ik te horen dat ik in New York mijn tassen opnieuw moest inchecken. Tot dat moment was ik nog niet zenuwachtig geweest, maar omdat zowel het reisbureau als mijn tickets en reisschema aangaven dat ik in New York het vliegtuig niet moest verlaten, raakte ik een beetje in de stress.....gelukkig ebte die stress onder de geruststellende woorden van Caro en een Starbucks wel weg, waardoor ik uiteindelijk toch zeer relaxed het vliegtuig instapte. Zoals met mezelf afgesproken nam ik zodra we in de lucht waren een slaappil in de hoop mijn ogen pas weer open te doen in New York. Niets was minder waar en de slaappil kan dan ook een officiele waarschuwing verwachten!!
In New York ging het eigenlijk best vlotjes waardoor mijn verslavingsgen gelijk werd gestimuleerd: tijd voor een sigaretje! Na New York ging de trip vlekkeloos verder via Houston naar Leon, Mexico waar ik werd opgewacht door (tante) Toos en Pierre (en als verassing kreeg ik ook gelijk een welkomskusje van de MUG (vele gingen nog volgen)). Voor de eerste nacht had ik een hotel geboekt en daar werd ik dan ook keurig heengebracht door Toos & Pierre. Nog even wat gedronken, gedoucht en in een diepe coma gevallen.

De volgende dag na het ontbijt een taxi genomen naar het huis van Toos & Pierre. Tijdens de rit werd ik er weer aan herinnerd hoe leuk (en af en toe ook wel zweetmomentjes) het is om in zulke landen deel te nemen aan het verkeer: volgens mij geldt ook voor de Mexicaan: een dag niet getoeterd, is een dag niet geleefd!. Maar ondanks rechts inhalen, door rood rijden, geen voorrang geven en grote bussen en vrachtwagens afsnijden heeft de taxi chauffeur mij dan toch afgezet op het juiste adres (en niet alleen letterlijk afgezet natuurlijk haha).
Na de koffie ben ik met Toos meegegaan om leer te kopen. Leon staat bekend om zijn schoenenmarkt en het aanbod leer en toebehoren is dan ook enorm. Na het juiste leer bemachtigd te hebben was het tijd voor de lunch en het bespreken van mijn middagprogramma. Pierre gaf de nodige tips wat leuk was om te bekijken en Toos gaf mij de tip dat het misschien slim was om een iets minder bloot hempje aan te doen (het blijven Latino´s). Dus met plattegrond en shirtje met mouwen op pad gegaan naar een leuk plein. Eigenlijk wilde ik alleen even zitten en dan weer verder, maar toen ik eenmaal lekker zat had ik eigelijk niet veel energie meer (het tijdsverschil is -7 uur). Uiteindelijk was het wel tijd om weer in beweging te komen en begon ik aan de terugweg. Onderweg was er een steile heuvel waar ik tot mijn grote verbazing al halverwege buiten adem was. Ik begon toch zeer aan mijzelf te twijfelen: was mijn conditie toch niet zo goed? zou ik dan toch moeten stoppen met roken? Al hijgend en puffend ben ik aangekomen op bestemming gelijk in de lonely planet gaan kijken. Er was namelijk nog 1 optie, waar ik vooraf geen seconde aan had gedacht, namelijk: de hoogte! En wat bleek: Leon ligt inderdaad op 1850 m hoogte en dat verklaarde dus mijn gehijg. Dus opgelucht onder het genot van een sigaretje

gewacht tot Toos & Pierre klaar waren met werken om daarna samen nog naar het plein te gaan.

Zaterdag zijn we in de middag naar Guanjuato gegaan. Dit is de hoofdstad van de staat maar vele malen rustiger en mooier dan Leon. Hier kon je dan ook heerlijk slenteren door de straatjes en op terrasjes zitten en dat was dan ook precies wat we hebben gedaan. De volgende dag hebben we een mooie toch door de bergen gemaakt om uiteindelijk neer te strijken in een soort rustoord met allemaal zwembaden met verschillende temperaturen. Toen we uitgebadderd en helemaal ontspannen waren, hebben we nog een (heel typisch) kerkje bezocht en daarna een echte mexicaanse maaltijd gegeten in een gezellig restaurantje.

Omdat het avontuur stond te wachen, heb ik maandag na het ontbijt afscheid genomen van Toos & Pierre (ook jullie nogmaals bedankt voor alles) en heb ik een bus genomen naar Mexico City. Mexico City schijnt wel erg mooi te zijn, maar zoals voor zoveel grote steden geldt: je moet er wel een aantal dagen voor uittrekken. En dat was ik niet van plan. Dus aangekomen op het busstation heb ik gelijk even uitgezocht hoe laat de bus ging naar Oaxaca. Ik bleek geluk te hebben, een half uurtje wachten en dan kon ik mij weer nestelen in de volgende bus.
En nu zit ik dus in het hostel in Oaxaca met een koffie (die eigenlijk niet te zuipen is, dus ga zo snel op pad voor een lekkere variant) het verslagje te typen en ga ik zo op pad om te kijken wat er hier allemaal te beleven is!!!